Մեսրոպ Հարությունյան. Անդիմության դիմակիրները եւ իմ չգրած ստատուսները

aliqmedia.am. «...Որոշեցի առանձնացնել առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի միանգամայն հավասարակշիռ եւ իրական ելք առաջարկող հայտարարությանն ի պատասխան իշխող խմբակցության պատգամավորների բարձրացրած հիստերիային։

Բայց մինչ այդ, ստիպված եմ փաստել, որ նրանց ասածները եւս մի անգամ ապացուցեցին, որ խորհրդարանի ամենամեծ, այս պահին 82 պատգամավոր ունեցող (մեկ տեղ թափուր է) խմբակցությունը չունի ոչ մի անհատականություն։ Նրանք բոլորը երկու դեմք ունեն. «ադաբրյամսի» դեմք, երբ խոսում է իրենց «հանճարեղ առաջնորդը», եւ «ասուժդամսի» դեմք, երբ հանկարծ ինչ-որ մեկը փորձում է կասկածել իրենց սիրելի առաջնորդի «հանճարեղությանը»։

Ահավասիկ, «ֆա՛ս» հրահանգից հետո արձագանքելով Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հայտարարությանը, Ալեն Սիմոնյանը, Արփի Դավոյանը, Հերիքնազ Տիգրանյանը, իմ «ամենասիրելի» հերոս Հովիկ Աղազարյանը, էլի մի քանի հոգի համարյա նույն բառերն են «աղացել»։

Եթե ես ոչ թե լրագրող լինեի, այլ սովորական ֆեյսբուքյան օգտատեր, ապա ո՜նց կարձագանքեի, ո՜նց կարձագանքեի այդ, ներողություն, պատգամավորներին։

Օրինակ, երբ Ալեն Սիմոնյանը առաջին նախագահի հայտարարությունը «անհեթեթություն» է անվանում, անմիջապես մի ստատուս կգրեի. «ամենամեծ անհեթեթությունը Ալեն Սիմոնյանի նման տգետի՝ ԱԺ փոխնախագահ դառնալն է»։ Բայց ախր լրագրողական էթիկայի կանոնների եմ դավանում, ինձ հարիր չի մարդուն, անգամ եթե դա Ալեն Սիմոնյանն է, վիրավորել ու «Ալեն Սիմոնյանի նման տգետի» արտահայտություն գրել, մանավանդ վախենում եմ, որ հանկարծ վիրավորանքի հայց կներկայացնի դատարան։ Վախկոտի մեկն եմ, ինչ խոսք։

Կամ երբ նույն «անհեթեթություն» բառը արտասանում է Արփի Դավոյան անունով պատգամավորուհին, ուզում եմ ասել, «Տիկին, ձեր գոյությունը խորհրդարանում փաստում է, որ Սովետը չի մեռել։ Ինչպես Սովետում էին քվոտայով դեպուտատ դարձնում X կոլտնտեսության առաջավոր կթվորուհի Գյուլիզար Բախտիյարովային, որպեսզի նա անհրաժեշտ պահին ձեռք բարձրացնի կամ հարձակվի Սախարովի վրա, հիմա էլ ձեզ են բերել խորհրդարան։ Բայց Գյուլիզար Բախտիյարովան գոնե Գերագույն Խորհրդի նիստերից դուրս օգտակար գործ էր անում՝ ամեն կովից 3000 լիտր կաթ էր տալիս, իսկ ձեր ՕԳԳ-ն զրո է»։ Բայց սա էլ չեմ գրում, զի համոզված եմ, որ այդպես էլ չի հասկանալու՝ ինչ է ՕԳԳ-ն, ճիշտ այն «շիկահերի» նման, որ «Ինչքա՞ն է քո IQ-ն» հարցին պատասխանել էր «Երրորդ ռազմեր, ազիիիիիզզզզ»…

Ու մեկ էլ ահա՝ ասպարեզ է մտնում Հերիքնազ Տիգրանյան անունով «ԻՔ» — ականը։ Էլի անմիջապես ուզում եմ ստատուս գրել եւ ցույց տալ «Թրանսփերենսի ինթերնեյշնլի» նախկին աշխատակցուհու դեգրադացիան՝ կոռուպցիայի դեմ պայքարի «անխոնջ մարտիկից»՝ «Նիկոլի ուսապարկի» կամ ավելի ճիշտ «վահանի»։ Բայց դա էլ չեմ գրում, որովհետեւ երբ լսում եմ այսպիսի բառակույտ «… առաջին նախագահից, ում ես ունեի մեծ համարում, որպես խելացի գիտնականի…», հասկանում եմ, որ սույն տիկինը նույնիսկ հայերեն նախադասություններ կազմել չգիտի, էլ ո՞ւր մնաց, թե հոդաբաշխ միտք արտահայտի։ Եվ ինձ զսպում եմ, որովհետեւ եթե սկսեմ վերլուծել տիկնոջ նախադասությունները, ստիպված կլինեմ վիրավորել նրա հայոց լեզվի ուսուցչուհուն։ Իսկ դա անթույլատրելի է։ Համ էլ Տիգրանյանի նմանների համար հայոց լեզուն կարեւոր չէ, կարեւորը հնարավորինս ճապաղ խոսելն է, որ «ոշշշշշ մեկը չջոԳի, թե իրենք ինչ են ասում»։

Եվ վերջապես Հովիկ Աղազարյանը (սկզբում մատս սխալ տառի կպավ ու սույն պարոնի ազգանունը գրվեց ԱղԲազարյան, բայց շատ արագ ուղղեցի)։ Ձեռքերս ուղղակի քոր են գալիս, որ մի երկու սիրուն բառ գրեմ՝ հիշեցնելով իր «ադնառազվի» դաշնակցական լինելը։ Բայց դա էլ չեմ անում, կրակն եմ ընկել էթիկական սկզբունքներիս ձեռը։

Դե, ապշահարված Ռուբեն Ռուբինյանին էլ չանդրադառնամ, ինքն է ասել ամեն ինչ՝ գուցե եւ առանց հասկանալու, որ ապշել բայի արմատը ապուշն է։

Լրագրող, փորձագետ Մեսրոպ Հարությունյան

Ամբողջական՝ սկզբնաղբյուր aliqmedia.am կայքում