Հարութ Ուլոյան. Իշխող ուժի ազգակործան անբարոյական քարոզը

Իշխող ուժն ու իրենց ղեկավարը նոյեմբերի վերջից քարոզում են, թե 44-օրյա պատերազմից և գրանցված արդյունքներից անհնար էր խուսափել: Եթե նրանք «հավատացած» են դրանում, ապա գործ ունենք ազգակործան անմեղսունակության հետ, իսկ եթե այս քարոզը տանում են սեփական մեղքը թաքցնելու միտումով, ապա գործ ունենք ազգակործան անբարոյականության հետ:

Չկա իշխանությունների հասցեին ուղղված որևէ մեղադրանք, ինչի հետ նրանք այս կամ այն չափ համաձայն լինեն (չհաշված նոյեմբերի 10-ի Փաշինյանի հայտնի ինքնախոստովանությունները, ինչը թե´ Փաշինյանը, թե´ իշխող թիմը ուղղակի ջնջել են իրենց կենսագրությունից):

Թե´ պատերազմ հրահրելու, թե´ պատերազմն ավելի վաղ չդադարեցնելու, թե´ ստորագրված հայտարարության վերաբերյալ հնչող որևէ քննադատություն մերժելի է իշխանությունների համար: Ցույց տվեք այս հարցերի վերաբերյալ որևէ քննադատություն, որը այս իշխանությունները համարել են «արդարացի»: Չկա այդպիսի փաստ:

Ամենաբարձր մակարդակներով «Արցախը Հայաստան է», «Աղդամը մեր հայրենիքն է», «Նոր պատերազմ՝ նոր տարածքներ» տիպի հայտարարություններ անելը; ԼՂԻՄ-ի վարչական սահմաններից դուրս հայկական ուժերի վերահսկողության տակ գտնվող տարածքներում նոր բնակավայրեր կառուցելու նախաձեռնությունները; Սևրի պայմանագիրն օրակարգային հարց սահմանելը; «Հուլիսյան տավուշյան հաղթանակ» տոնելն ու դրանում «Թուրքիայի պարտություն» արձանագրելը; բանակցային ժառանգությունը բացահայտ մերժելն ու նախապայմաններ առաջ քաշելը, - ահա այս ամենը, ըստ իշխանությունների և նրանց շահերը սպասարկողների, բացարձակապես ոչ մի նշանակություն ու դերակատարում չեն ունեցել պատերազմ հրահրելու գործում: Նույնկերպ մերժում են պատերազմն ավելի վաղ կանգնեցնելու հնարավորության մասին բոլոր խոսակցությունները:

Եթե ընդհանրացնենք իշխանությունների բոլոր «արդարացումները», ապա կունենանք մի պետության պատկեր, որում ներկայիս իշխանությունները գոյություն չեն ունեցել և չունեն: Բացարձակապես: Նրանցից կախված չի եղել ոչ պատերազմը կանխելու, ոչ պատերազմը դադարեցնելու հարցերը: Ավելին, նրանք որևէ դերակատարում չունեն նաև իրենց իսկ ստորագրված հայտարարություններում ամրագրված կոնկրետ դրույթներն ի կատար ածելու գործընթացում: Ոչ մի չափազանցություն չկա: Ով ռացիոնալ տիրույթում հետևել է իշխանությունների և նրանց սպասարկողների վերջին ամիսների քարոզչությանը, աներկբա եկել է հենց այս եզրակացության:

Նրանց բոլոր հայտարարություններից, «արդարացումներից» և այլոց ուղղված մեղադրանքներից պետք է մի եզրահանգում անել, որ իշխանությունները հասարակությանը համոզում են, որ իրենք, որպես իշխանություն, գոյություն չեն ունեցել ու չկան: Մանիպուլյացիան հենց դրանում էլ կայանում է: Մարդկանց հենց դա են ներարկում: Թեմա կա, իրադարձություններ եղել են, աղետ եղել է, բայց ներսում մեղավորներ չպետք է փնտրել: Կամ էլ, լավագույն դեպքում, մեղավոր ենք բոլորս: Այսինքն՝ «քաղաքականություն» ասվածը գոյություն չունի: Հայաստանից ոչինչ կախված չէր ու չի: Պատերազմն ու նրա ընթացքը ոչ թե սխալ քաղաքականության հետևանք էր, այլ՝ ճակատագիր: Սա են համոզում հասարակությանը:

Անմեղսունակության կամ անբարոյականության մյուս դրսևորումն այն դետալավորված քարոզչությունն է, թե «Շուշիի վերադարձն ու դեպի Շուշի միջանցքը միշտ է Ադրբեջանը պահանջել», թե «Վաղուց ամրագրել ենք, թե ոնց է անցնում մեր պետական սահմանը» և այլն, և այլն: Այսքանն էլ բավարար չի, ընթացքում նաև «Մեղրիի տարբերակ»-ն են հիշատակում, թե դա էլ է բանակցվել: Ու այս ամենն արվում է պարտությունն ու Շուշիի կորուստն «արդարացնելու» համար: 

Ուզում եք ասե՞լ, որ եթե հանկարծ ամբողջ Արցախը կորցնեինք, իշխանություններն արդարանալու եղանակներ չէին գտնելո՞ւ: Մեղրին կորցնեինք, կասեին՝ «Մեղրիի տարբերակ է եղել», ամբողջ Արցախը կորցնեինք, կասեին՝ «Մինչև 1988թ-ը, 65 տարի Հայաստանը Արցախը պաշտոնապես Ադրբեջանի մաս էր համարում»... Մի օր «տարածքային ամբողջականության» սկզբունքի շրջանակներում կհամարեն Արցախը Ադրբեջանի մաս, կասեն՝ ««Ընդհանուր պետություն»-ում տենց բան էր գրված»: Մի օր կհամաձայնեն «փախստականների» վերադարձին Հայաստան, կասեն՝ «Մինչև 1988թ-ը իրար հետ ապրում էիք»...

Այն մարդիկ, ովքեր տարատեսակ եղանակներով ու մանիպուլյացիաներով «արդարացնում» են 44-օրյա պատերազմը, պարտությունը, կորուստներն ու գլխավոր պատասխանատու չեն համարում օրվա իշխանություններին, նրանք «արդարացումներ» գտնելու էին ցանկացած արդյունքի պարագայում: Նույնիսկ «безоговорочная капитуляция»-ի դեպքում: