Հիմա էլ՝ «ես անմեղ եմ, էմոցիաներն են մեղավոր». «ՉԻ»

«Չորրորդ Իշխանություն»-ը գրում է.

... Եթե փորձենք համակարգել Նիկոլ Փաշինյանի վերջին օրերի ելույթները, պատկերը մոտավորապես հետևյալն է․

1․ Նիկոլ Փաշինյանը, իր իսկ խոստովանությամբ, դավաճանում է մեր պետական և ազգային շահերին, որովհետև վախենում է, որ «էմոցիոնալ հարթության մեջ» իրեն ու իր թիմին դավաճան կանվանեն։

2․ Նիկոլ Փաշինյանը դա անում է գիտակցաբար, որովհետև հենց ինքն է հայտարարում՝ «եկել է ժամանակը, որ մենք էմոցիոնալից վերածվենք պետական ժողովրդի»։

3․ Նիկոլ Փաշինյանն իր՝ պետության և ժողովրդի շահերին դավաճանելու մեղքը բարդում է ընդդիմության վրա ու հենց այդպես էլ ասում է՝ դո՛ւք եք մեղավոր, որ անընդհատ ինձ դավաճան եք ասում ու դրանով իսկ ինձ ստիպում հակառակն ապացուցել՝ ի վնաս պետական շահի։ Ինձ անընդհատ դավաճան չանվանեիք՝ ստիպված չէի լինի «ձեր ինադու» իրական դավաճանություն գործել։

4․ Նիկոլ Փաշինյանին ոչ թե «դավաճան» պիտակն է մտահոգում (դրանից նա բացարձակապես դիսկոմֆորտ չի զգում, ինչպես ինքն է ասում՝ վաղուց սովորել է), այլ այն, որ դավաճան հռչակվելու արդյունքում կզրկվի իշխանությունից։ Այսինքն՝ իր համար դա ոչ թե էմոցիոնալ հարց է, այլ իշխանությունը պահպանելու շատ պրագմատիկ խնդիր։ Ու եթե իրեն շարունակեն «դավաճան» անվանել՝ ինքն էլ կշարունակի վարվել նախկինների «էմոցիոնալ մոդելով», թեև շատ հստակ գիտակցում է, որ դրա արդյունքում «հայ ազգն, իհարկե, կմնա, բայց պետությունը կարող է և չլինել»։ Պարզ ասած, գործարք է առաջարկում․ ինձ դավաճանության մեջ մի մեղադրեք, թե չէ գիտակցաբար պետությունը կկործանեմ, բայց՝ դո՛ւք գիտեք, «ես նաղդ վարի տվող եմ», հետո չասեք՝ չէի զգուշացրել։

Ահա այսպես «կամ ես կլինեմ Հայաստանի վարչապետ, կամ Հայաստանը վարչապետ չի ունենա» պարզունակ շանտաժը ուղիղ 5 տարի անց դարձավ «կամ ես կմնամ վարչապետ ու ինչ ուզեմ՝ կանեմ, կամ Հայաստանը որպես պետություն գոյություն չի ունենա»։ 

Մարկ Նշանյան

Ամբողջական՝ սկզբնաղբյուրում: