Անահիտ Օհանյան. Երբ պետության ղեկավարը հասարակության տրամադրությունը գնահատում է ջրային ցնցուղներով

Նիկոլի մոտեցումը հիշեցնում է Բրեժնևյան պրոպագանդան, երբ ժողովրդի վիճակը չափում էին շքերթներով ու մանկական պարերով։
Երբ պետության ղեկավարը հասարակության տրամադրությունը փորձում է գնահատել ջրային ցնցուղներով ու արհեստական ուրախությամբ, իսկ իր քաղաքական ապագան հիմնավորում է մանկական ժպիտների կադրերով — դա այլևս վերլուծություն չէ, այլ շեղվածություն։
Պարոն մեծարգո, գուցե Վարդավառը շփոթեցրեց քեզ, բայց այդ ժպիտների տակ հազարավոր ընտանիքներ կան, որոնց որդիները քո թեթև ձեռքով չվարդավառվեցին — նրանք գերեզմաններում են։
Վարդավառի աղմուկը չէ, որ ապացուցում է երկրում ամեն ինչ կարգին է։
Ճշմարիտ աղմուկը լռությունն է, այն «լուռ աղմուկն» է ապացույցը.
Զավակ կորցրած մայրերի լռությունը, որ չի գոռում, բայց ճանկռում է երկինքը։
Միայնակ մնացած կանանց ու սիրած աղջիկների լռությունը, որ գիշերները խոսում է շիրիմների հետ։
Անհայր մնացած երեխաների լռությունը, որոնք դեռ չեն հասկացել, թե ինչու իրենց տունը սևազգեստ է:
Արցախի կորուստի լռությունը, որ գոռալու ուժ չունի, որովհետև գլխիկորություն է դարձել։
Ալիևի նվաստացումների լռությունը, որ ամեն օր խեղդում է մեր արժանապատվությունը։
Հայաստանի ծնկի գալու լռությունը, որ դու անվանում ես «խաղաղություն»։ Ու հենց այս վտանգավոր լռության մեջ դու ապագա ես տեսնում։
Բայց այս լռության վերջում մի օր հնչելու է մի խոսք, որն ամենավտանգավորն է լինելու քո տեսակի համար
«Բավական է»։
Իսկ ապագան չի եկել։
Ապագան գնացել է Ստեփանակերտով, Բերձորով, Շուշիով…